Een Epipen in Thailand verkrijgen, kan dat wel?
Iets waar je liever niet over nadenkt als je afreist naar de andere kant van de wereld is dat je belangrijke medicijnen kwijt kan raken.
Zo is voor mij de Epipen Adrenaline auto injector een redelijk essentieel middel om, al is het maar voor de zekerheid, altijd bij me te hebben.
Waar dit artikel over gaat:
De zoektocht naar een Epipen in Thailand
Nu gebeurde het in het altijd zonnige en schitterende Koh Tao dat ik mijn Epipen op het strand kwijt raakte.
Yikes! Wat nu?
Een vervangende Epipen heb ik natuurlijk zo gevonden, althans dat dacht ik.
Wat begon als een simpel tripje naar de eerste de beste apotheek resulteerde in een waar avontuur.
Ik noem dit avontuur dan ook graag: Thailand en de zoektocht naar een Epipen.
Wat is een Epipen?
Allereerst, wat is een Epipen eigenlijk?
Een Epipen (adrenaline auto injector) is voor vele een niet te missen medicijn.
Het wordt gebruikt bij behandeling van ernstige allergische reacties. Een zogeheten anafylactische shock en kan levens redden.
De Epipen adrenaline auto injector wordt gebruikt ter behandeling van bijvoorbeeld ernstige allergische reacties ten gevolge van een notenallergie. Ook kan de Epipen gebruikt worden bij allergische reacties ten gevolge van een bijen of wespensteek.
Zelf heb ik mijn Epipen altijd bij me. Dit geeft me een veilig en gerust gevoel voor mijn notenallergie.
In Thailand had ik mijn Epipen of altijd in mijn rugzak of gewoon met de omhullende koker in mijn broekzak gestoken.
Epipen kwijtgeraakt op Koh Tao
Het was na een heerlijk dagje relaxen en rond touren op het altijd zo schitterende Koh Tao dat ik mijn Epipen kwijtraakte.
In de avonduren had ik besloten om met wat vrienden uit te gaan bij de plaatselijke strandtent: De Lotus bar.
De Lotus bar is een gezellige tent waar lekkere muziek gedraaid wordt en waar een brandend vuur touw altijd voor spektakel zorgt.
Nadat het zoveelste glas vol vodka inmiddels mijn maaginhoud bereikt had, vond iemand het een goed idee om onze kleren te laten voor wat het is. Deze achter te laten op het strand en volop met z’n allen de zee in te gaan.
Na zes vodka cola is dit natuurlijk een geweldig idee, fantastisch! Dat iemand daar nooit eerder op gekomen is!
Daar gaat die dan
Dus, daar ging ik dan.
Wel eerst even netjes mijn kleren opvouwen zoals dat door papa en mama geleerd is.
Vervolgens liep ik nog even al mijn spullen na en haalde ze uit mijn zakken om deze vervolgens open en bloot bovenop mijn kleren te leggen.
Gewoon, omdat dit kan in het prachtige land dat Thailand is. Zo ook mijn Epipen.
Dr. Phil
Na een tijdje gezwommen te hebben vond ik het toch eigenlijk allemaal niet zo leuk meer en begon mezelf af te vragen waar ik nou in hemelsnaam mee bezig was.
Ik hees mezelf op het eerste de beste vissersbootje dat rustig aan het rond dobberen was en belande bij twee Aziatische-Amerikanen die in een heftige discussie verwikkeld waren.
Aah, relatieproblemen.
Mijn alcoholische toestand zorgde ervoor dat ik ervan overtuigd was dat ik deze mensen hierbij kon helpen en de Dr. Phil modus ging op aan.
Na een gesprek van een halfuur tot drie kwartier bleek het allemaal wel goed te gaan en ging het allang niet meer over de relatieproblemen, maar was het een leuk en boeiend gesprek geworden.
Dit zonder kleren aan en in een willekeurig vissersbootje aan het strand van Koh Tao. Wat zijn onverwachte situaties toch mooi!
Check, check, dubbelcheck
Op een gegeven moment begon de ergste alcohol uit te werken, liep het gesprek dood en was het tijd om terug te gaan naar het strand.
Al mijn spullen lagen er nog netjes.
Vluchtig liep ik alles even na, telefoon, portemonnee met geld, het was er allemaal nog. Dit zag er allemaal goed uit.
Nog even een tosti halen bij de 7-eleven en daarna was het backpackers bedjestijd.
Het strandje en de ontdekking
Terwijl ik terugkwam in mijn shared dorm die ik deelde met twee Engelse meiden en een zure preutse dame uit het Großdeutsches Reich, werd ik er nog even op gewezen dat het echt niet kon dat ik ’s avonds laat om half 4 met veel kabaal het bovenste stapelbed probeerde te bereiken.
Luchtig reageerde ik met: Ich habe es nicht gewußt. Of deze fraulein uit de Bondsrepubliek Duitsland de referentie naar de reactie van bepaalde Duitsers na de Tweede Wereldoorlog begreep, weet ik niet, maar er was inmiddels een fijne Duitse scheldparade ontstaan die in kringetjes mijn bovenste stapelbed bereikte.
Ik besloot om maar gewoon de verstandigste te zijn en te gaan slapen.
Om vervolgens wakker te worden met het besef dat ik mijn Epipen op het strand heb laten liggen!
Zou hij er nog liggen?
Terwijl de combinaties van flashbacks van de avond ervoor samen met ongekende hoofdpijn door mijn hoofd gingen probeerde ik me erop te concentreren waar ik mijn Epipen had laten liggen.
Opeens wist ik het weer, het strand!
Na snel wat kleren aangeschoten te hebben kwam ik terug op het inmiddels verlaten strand.
Niks!
Na een nog hoopvolle rondvraag poging bij lokale bevolking en andere backpackers kon ik toch wel tot de conclusie komen dat mijn Epipen inmiddels verdwenen was.
Door het water weggespoeld, meegenomen of wat dan ook.
Feit was: hij lag er niet meer en ik had hem (ook al is het maar voor mijn eigen gemoedstoestand) toch wel nodig.
Op naar de apotheek
Nadat ik alles op een rijtje gezet had, liep ik de eerste de beste apotheek in met een foto van een Epipen en vroeg of men dit hier ergens verkocht.
Aaah me no have, neighbour have.
Vriendelijk werd ik naar de volgende apotheek een eindje verder op gewezen.
Ditzelfde proces herhaalde zich nog een stuk of vijf keer. Totdat ik bij een goed Engels sprekende apotheker uitkwam.
Deze meneer legden mij vriendelijk uit dat hij wel beschikte over een adrenaline injector, maar deze zelf moet toedienen aan mogelijke patiënten en niet over voorverpakte adrenaline injectors, zoals de Epipen beschikt.
Daarnaast vertelde hij er nog even bij dat de kans een dergelijk medicijn op de zuidelijke Thaise eilanden tegen te komen heel klein is. De Thai zelf heeft haast geen last van dergelijke allergieën en dus ook geen baat bij een medicijn als de Epipen.
De zoektocht naar een Epipen
Inmiddels was het wel duidelijk dat het kleine Koh Tao niet over dergelijke medicijnen als een Epipen beschikten, Koh Samui daar moest ik zijn, zo verzekerde deze vriendelijke apotheker mij.
Wellicht was Koh Phangan ook nog een optie, maar met echte zekerheid kon dat niet gezegd worden.
Keuzes
Het was nu tijd om een beslissing te maken, wat ging ik doen?
Helemaal terug naar Koh Samui terwijl Koh Phangan op de planning stond?
Terwijl ik mijn accommodatie al geboekt had om zeker te zijn van een slaapplek tijdens de Full Moon party?
Hmm ik dacht het niet, ik besloot om mezelf wat minder als een mietje op te stellen en extra voorzichtig te doen met eten.
Tegelijkertijd nam ik de gok en hoopte om een Epipen in Koh Phangan te vinden.
Van apotheek naar Medische post
Na nog twee mislukte pogingen bij verschillende apothekers op Koh Phangan besloot ik om te kijken of een van de ziekenhuizen op Koh Phangan beschikten over een Epipen.
Zo stapte ik, op een zonnige morgen, een van de medische posten binnen die te vinden zijn in Haad Rin.
Deze medische posten zijn geen ziekenhuizen maar een soort eerste hulp posten zoals wij dat in Nederland kennen.
Deze medische posten zijn allemaal gelinkt aan een ziekenhuis in Koh Phangan en mede hierom leek het mij een goed idee om is uit te gaan zoeken of er een Epipen te bemachtigen viel.
You need adrenaline shot? Okay just wait sir
Terwijl ik vriendelijk begroet werd door het meisje achter de balie besloot ik maar om gelijk met de deur in huis te vallen.
Vriendelijk vroeg ik haar of ze wist wat een Adrenaline auto injector was te samen met een foto van een Epipen op mijn mobiel.
Vriendelijk lachten ze me toe en vertelden ze dat ze geen flauw idee heeft wat dat is, maar ik moest maar even wachten ze zou wel even gaan bellen.
De Engelstalige doktersassistente
Twee minuten later kreeg ik een telefoon in mijn handen geduwd waar een vriendelijke: Hello sir, you need adrenaline shot? uitkwam.
Aah, iemand die Engels spreekt. Ik kreeg een gerust gevoel, dit ging helemaal goed komen.
Kort legde ik de mevrouw aan de andere kant van de lijn uit dat het niet om een noodgeval ging, maar ik hem graag bij me draag.
Er klonk een begrijpend geluid aan de andere kant van de lijn met vervolgens nog is dezelfde vraag: You need adrenaline shot?
Ik deed nog eens dezelfde poging om uit te leggen dat het absoluut niet noodzakelijk was om deze NU te krijgen, maar dat ik er voor toekomstig gebruik graag een in mijn broekzak heb zitten.
Okay just wait sir, klonk het aan de andere kant van de lijn.
Even wachten
Het vriendelijke meisje achter de balie lachte mij vriendelijk toe en wees me op een mooi plekje in de wachtkamer.
Ondertussen keek ik hongerig naar de overkant waar een van de vele 7-eleven supermarkten van Thailand me toelachte.
Met wat gebarentaal maakte ik het vriendelijke meisje duidelijk dat ik even een ham-kaas tosti ging halen bij de 7-eleven aan de overkant.
Loeiende sirenes
Terwijl ik in de rij van de 7-Eleven stond te wachten tot mijn tosti warm was, kwam er met loeiende sirenes een ambulance de hoek om scheuren, die met piepende banden tot stilstand kwam.
Direct sprong er een Thaise ambulance broeder uit met een brancard die wild om zich heen aan het kijken was.
Het vriendelijke meisje van de balie keek paniekerig om zich heen, niet wetend wat te doen.
Er speelde een glimlach om mijn lippen.
Blijkbaar was mijn boodschap om uit te leggen dat ik niet direct een adrenaline shot nodig had niet helemaal aangekomen…
Rustig met in de ene hand een tosti en in de andere hand een flesje melk liep ik naar buiten.
Direct werd ik in de ambulance gehesen en met gierende banden reed men de straat weer uit.
Rustig maar
Ondertussen probeerde ik rustig glimlachend duidelijk te maken dat er geen noodgeval was.
Na zes of zeven verschillend gebaren gemaakt te hebben met: “rustig aan”, kwam de boodschap eindelijk door.
Niettemin zette het ambulance busje met flinke vaart koers richting het ziekenhuis waar de medische post onderdeel van was.
No emergency
Toen het busje tot stilstand kwam bij het bijbehorende ziekenhuis stond het voltallige personeel op mij te wachten.
Zonder een woord te kunnen zeggen werd ik door de hoofdzuster, een flinke mollige dame op leeftijd direct onder handen genomen.
Mijn beklag dat er niks met mij aan de hand was accepteerden ze niet.
Na een prikje in me arm en het opnemen van mijn bloeddruk stond ze open voor contact.
Ik vertelde deze pittige Thaise tante dat er toch echt niks met mij aan de hand is.
Sussend lachte ze me toe, pakte me liefdevol bij me arm en sleurde me zo mee het kantoor van de dokter in.
Een doktersbezoek in Thailand
Daar zat ik dan, mijn eerste doktersbezoek in Thailand.
Het vertrouwen om een fatsoenlijk Engels sprekend persoon tegen het lijf te lopen was er niet meer, dus ik besloot om alles maar op zijn beloop te laten gaan en schaapachtig zat ik de dokter aan te staren.
Deze nam de situatie eens even in zich op, keek me nog is aan en stak toen van wal: Soo, you have a problem?
Hmm, dat klonk Engels.
Ik besloot nog een keer duidelijk te maken dat het niet om een noodgeval ging.
Maar ik verder inderdaad wel een probleem had.
Aaah you need Epipen? Why didn’t you say so?
Opgelucht keek ik hem aan. Deze man wist waar hij over sprak.
Yes exactly! schreeuwde ik euforisch uit.
Aah yes zei hij bedenkelijk terwijl hij rustig aan zijn blote kin, waar voorheen een sikje gezeten moet hebben, begon te krabben.
Toch nog niet
Dat deze vriendelijke dokter wist wat een Epipen was, wil nog niet zeggen dat ze hem daadwerkelijk hadden.
De Thai zelf heeft gewoon heel weinig allergieën en mede daarom is een medicijn als de Epipen vrij moeilijk verkrijgbaar in een land als Thailand.
De prijs van dit alles
Dezelfde dokter pakte er vervolgens een blaadje bij en begon verwoed allemaal bedragen op te schrijven.
Terwijl hij zei: So sir, the price of all of this.
Samen gingen we nog even door alle gebeurtenis heen.
De ambulance, de testjes bij de verpleegster en natuurlijk het consult met hemzelf.
Begrijpend knikte ik hem toe, dit zou wel eens een flinke rekening kunnen worden.
Terwijl hij het totaalbedrag genoteerd had, keek de dokter me even aan met een speelse glimlach.
Hij opende vervolgens zijn mond om het volgende te zeggen: For you sir, today everything free! No service, no pay!
De komende 20 seconden blijf de dokter me op een bepaalde manier aankijken.
Of dat hij zojuist een geweldige mop had verteld en aan het wachten was totdat de genialiteit van deze grap eindelijk bij mij insloeg.
Vriendelijk bedankte ik hem hiervoor. Terwijl de nuchtere Hollander in mij alleen maar kon denken: Maar je hebt toch ook helemaal niks gedaan?
Besloten om het maar te laten gaan
Een prachtig avontuur verder.
Maar de Epipen was in geen velden of wegen te bekennen.
De dokter raadde mij wel nog aan om even langs een ander ziekenhuis te gaan. Een ziekenhuis dat wat meer op westerlingen gericht was.
Tijdens dit bezoek, waar het meisje achter de balie erg trots aan mij in het Nederlands vroeg of alles goed ging, ben ik ook niet veel wijzer gevonden.
Ik besloot het maar te laten gaan, zelf goed op te letten en indien nodig met volle vaart naar een eerste hulp post te gaan.
Wanneer je het het minst verwacht..
Totdat ik bij het uitzwaaien van mijn vrienden in de buurt van hun accommodatie een ziekenhuis tegen het lijf liep. Proberen kan altijd dacht ik.
Zodoende liep ik maar even naar binnen.
Na het horen van de woorden Epipen en adrenaline werd mij een formulier in mijn handen geduwd. Vandaag kon ik hem bestellen dan hadden ze hem morgen in huis.
Het ging dus allemaal toch nog goed komen!
De prijs
Uiteindelijk koste dit geintje me 8650 Thaise baht. Dit komt ongeveer overeen met €230,-.
Duur, maar gelukkig bij terugkomst in Nederland volledig vergoedt door de zorgverzekering.
Al met al heeft het even geduurd. Maar mijn Epipen had ik succesvol bemachtigd!
